Sanktuarium Jezusa Ukrzyżowanego w Kobylance
Kilka kilometrów na zachód od Lipinek znajduje się Kobylanka, wieś powstała najprawdopodobniej na początku XIV wieku. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1342 roku i jest to dokument, na mocy którego osada przeniesiona zostaje na prawo niemieckie.
W tym samym wieku Kobylanka przeszła na własność rodu Wielopolskich. Rządzili oni wsią i przyległymi dobrami aż do k. Wieku XVIII. Ostatnią właścicielką Kobylanki była hrabina Maria Sobańska, pani na Pińkówce na Podolu.
Sanktuarium Jezusa Ukrzyżowanego w Kobylance to najciekawszy obiekt tej miejscowości. Znajduje się tam łaskami i cudami słynący obraz Jezusa Ukrzyżowanego. Ciekawa jest jego historia. Przywiózł go do Kobylanki z Watykanu hrabia Jan Wielopolski, starosta biecki, poseł na Sejm, kasztelan wojnicki i Pieskowej Skały, który posłował do Wiednia i Rzymu w latach 1680 – 1681. Obraz ofiarował mu Ojciec Święty Innocenty XI w czasie osobistej audiencji. Była to kopia obrazu znajdującego się wówczas w Watykanie, wykonana przez nieznanego artystę. Obraz o wymiarach 188 x 120 cm namalowano na płótnie w początku XVII wieku. Wielopolski przywiózł go do Polski i umieścił w zamkowej kaplicy w Kobylance.
Niemal od razu, jak głoszą przekazy, obraz zaczął okazywać swą niezwykłą moc uzdrawiania i czynienia innych cudów. Do Kobylanki zaczęły przybywać liczne pielgrzymki z pogranicznych gmin, Podkarpacia, a nawet Węgier. Nad kaplicą dworską, w której znajdował się Obraz, wielokrotnie widziano niezwykłą jasność. Jedno z takich zdarzeń zaobserwowano 7 grudnia 1681 roku, w Wigilię Niepokalanego Poczęcia NMP, w czasie nieszporów odprawianych przez 00. Reformatów z Biecza. Jasność była tak wielka, że zbiegli się ludzie, sądząc, że pali się kaplica dworska. Kiedy stwierdzono, że jasność ta nie pochodzi od pożaru, ale bije od obrazu Chrystusa, uznano w tym fakcie jakieś dziwne zrządzenie woli Bożej. Powiadomiony o tym, hrabia Jan Wielopolski, po przekonaniu się na miejscu o całym zdarzeniu, odczytał to jako znak, by Obraz udostępnić wiernym w kościele parafialnym. W porozumieniu z władzami kościelnymi w Krakowie, zorganizował bardzo uroczyste przeniesienie Obrazu Pana Jezusa Ukrzyżowanego z kaplicy dworskiej do kościoła parafialnego. Miało to miejsce w Uroczystość Zielonych Świąt 1682 roku, kiedy to umieszczono Obraz w ołtarzu specjalnie zbudowanym na bocznej ścianie prezbiterium kościoła.
Rozwijający się szybko kult Pana Jezusa Kobylańskiego zwrócił uwagę Kurii Biskupiej w Krakowie. Powołano specjalną komisję, celem zbadania dokumentów o uzdrowieniach i łaskach otrzymanych od Jezusa Ukrzyżowanego. Niestety, zaginęły one w czasie bezkrólewia po śmierci Jana III Sobieskiego. W 1728 roku, ówczesny rządca diecezji krakowskiej, biskup Konstanty Szaniawski (1720-1732), powołał nowa komisję pod przewodnictwem ks. Wojciecha Smoniewskiego z Nowego Sącza. Po zapoznaniu się z dokumentami tej komisji bp. Szaniawski, listem pasterskim z 1728 roku, ogłasza Obraz Pana Jezusa w Kobylance za Słynący Łaskami. Spowodowało to napływ pielgrzymów z całej ówczesnej diecezji krakowskiej.
Obecna świątynia jest drugą z kolei w Kobylance, a budowano ją od 1647 do 1753 roku. Kościół powstał w stylu barokowym, ale dość skromny, bez charakterystycznych dla tego stylu ozdób. Ma jedną szeroką nawę przechodzącą w zwężające się prezbiterium, wnętrze obszerne i jasne, ściany podzielone pilastrami. Ołtarz główny, w którym umieszczony jest cudowny Obraz, wykonany jest z czarnego marmuru sprowadzonego z Włoch. Ołtarz ten przypomina Kalwarię, gdzie obok krzyża Jezusowego stała Jego Matka i św. Jan Apostoł. Oprócz tego, wewnątrz kościoła znajdują się cztery barokowe ołtarze: Matki Bożej Niepokalanej, Serca Pana Jezusa, św. Józefa i św. Jana Chrzciciela oraz barokowa ambona i chrzcielnica. W latach 1750 – 1777 kościół i przykościelny cmentarz otoczono murem, w którym umieszczone są stacje Drogi Krzyżowej oraz konfesjonały. W murze umieszczono kaplicę z obrazem Matki Bożej Bolesnej poświęconym 25 maja 1787 roku a także dzwonnicę.
Od 1930 roku Sanktuarium Jezusa Ukrzyżowanego w Kobylance opiekują się Misjonarze Matki Bożej z La Salette. Kult cudownego Obrazu Jezusa Ukrzyżowanego, który niegdyś obejmował Śląsk, Lwów, Słowację i Węgry ma obecnie zasięg ogólnopolski. Sanktuarium odwiedza do 100 grup w ciągu roku, ok. 30 tysięcy pątników. Specyfika sanktuarium to nabożeństwo Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. Do świątyni pielgrzymują przede wszystkim Chorzy, cierpiący i starsi, dzieci pierwszokomunijne, bierzmowani i maturzyści, nauczyciele i wychowawcy. Główne Uroczystości w Sanktuarium przypadają w Święto Podwyższenia Krzyża Świętego (trzy dni) i w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego (cztery dni). Istnieje Księga Cudów zawierająca ok. trzech tysiący opisów udokumentowanych cudów zaginęła w czasie I wojny światowej. Księga Wotów znajduje się w kancelarii parafialnej.
oprac. Piotr Popielarz
BIBLIOGRAFIA:
-
Jan Benisz, Sanktuarium Jezusa Ukrzyżowanego w Kobylance, Gorlice 1943
-
Biecz i okolice, Krosno 2002
Najnowsze komentarze